Gedichten & Poëzie

Ellen Deckwitz zet zich al jaren onvermoeibaar in voor de poëzie – op het podium, in het klaslokaal en in de krantenkolommen. Deze omnibus bevat de boeken 'Olijven moet je leren lezen' en 'Dit gaat niet over grasmaaien'. Poëzie is moeilijk, raadselachtig, vaag, en kan werkelijk alles betekenen – het zijn maar enkele van de veel gemopperde gemeenplaatsen, die Ellen Deckwitz geduldig en met verve ontkracht. Of je nu een geoefende lezer bent of je eerste schreden in de wondere wereld van de poëzie zet, dit boek mag niet ontbreken op je nachtkastje.

Weerstandsbeleid. Nieuwe kritiek is, na N30+, het tweede deel van het Nagelaten werk van Jeroen Mettes. Het bevat een ruime selectie uit de blog Poëzienotities, samen met de scherpe en erudiete kritieken en essays die Mettes naliet. Ze tonen zijn strijd tegen de taal die overheerst: die van de gelikte woordvoerders, het eindeloze gebabbel, de verzwegen ideologie. Ter afsluiting van deze kritische teksten is er een document dat niet eerder gepubliceerd werd: de poëtica bij het prozagedicht N30. Dat vormt de overgang – het creatieve niemandsland – tussen Jeroen Mettes de criticus en Jeroen Mettes de dichter. Geert Buelens, dichter en hoogleraar Nederlandse letterkunde, en vroege lezer van Mettes’ werk, gaat in zijn nawoord in op de eigenzinnige poëtica van Mettes.

Elly de Waard thematiseert in de dichtbundel In het halogeen de verhouding tussen de virtuele en de natuurlijke wereld, hoe deze elkaar beïnvloeden of zelfs wezenlijk veranderen. In het halogeen refereert niet alleen aan het nieuwe en kunstmatige licht waarin wij de dingen kunnen zien, maar De Waard creëert met deze titel ook een tijdperk in de geschiedenis. Elly de Waard schreef meer dan vijftien jaar spraakmakende stukken over popmuziek voor de Volkskrant en Vrij Nederland. Ze debuteerde als dichter in 1978 met de bundel Afstand. De kracht van De Waard ligt in haar beeldend vermogen en haar gevoel voor ritme. Zij was betrokken bij de instelling van de Anna Bijns Prijs. In het halogeen is de dertiende bundel van Elly de Waard. recentelijk verscheen een bloemlezing in de populaire Rainbow essentials serie met het beste werk uit haar tot dan toe verschenen poëzie, getiteld De zon is vrouwelijk. De pers over Proeven van moord '...typische De Waard-poëzie, breedsprakig en visueel. Lyrisch, zangerig en woorden hebben een onderhuidse samenhang.' Noordhollands Dagblad 'De politiek en sociaal geëngageerde gedichten die Elly de Waard heeft opgenomen in haar nieuwe, meesterlijke Proeven van moord liegen er niet om. (...) De grootste verdiensten van De Waard is dat zij ons een geslaagde en logische combinatie laat zien van maatschappelijke bewogenheid en pure poëzie. Razend knap.' De Stentor

Zingt de zee is de vijfde dichtbundel van Jacobus Bos (1943). Eerder verscheen van hem Mijn blauwe evenbeeld (1987), De zon verbergt de oceaan niet (1989), Wie vliegt die (2002) en Liefde – onbeil (2004).

In die tijd die overspant de ruimte van het heelal tot aan het bolletje van de konijnenkeutel, de tijdsperiode van de naaste toekomst tot aan de Tempel van Poseidon, zesentwintig eeuwen geleden; en van de Tweede Wereldoorlog tot de aanstaande. Dit alles in versvormen van hymne tot en met rap.

De Orfeusmythe in de vorm van een computergame, satellietnavigatie bij de Graallegende. In deze epische gedichten verkennen de helden hun werelden met roekeloze overgave.
Het gedicht 'Wormgoor', voorgelezen door Han van der Vegt en met muziek van Jan Frans van Dijkhuizen, staat op de bijgaande cd.

Jeroen Dera in nY: 'Han van der Vegts gedichten gaan met hun aandacht voor nieuwe werelden en science-fictionelementen voorbij aan de poëzie die we gewend zijn, terwijl ze met hun herwaardering van het metrum tegelijkertijd herbezinnen op de periode die aan de moderne poëzie voorafging.'

De natuur blijft onhaalbare eisen stellen. Individuen leveren een strijd om de macht met hun identiteit. Het bedrijfsleven en de concurrerende overheden willen hun vrijheden terug. En intussen is de informatie voor zichzelf begonnen en slaat de materie aan het rebelleren.

In Bouwdoos komt Han van der Vegt tot de conclusie dat we een nieuwe basis voor het leven zullen moeten leggen. De tijd van onderzoek en verkennende stappen is voorbij. Er is nog een korte spanne voor wanhopig ingrijpen. Vanzelfsprekend kunnen dichters hierbij niet blijven toekijken, maar dienen zij een constructieve bijdrage te leveren. Want de weg naar de toekomst is geplaveid met probate poëzie.

'Werd de poëzie maar vaker bezocht door zoveel pretentie.' Ilja Leonard Pfeijffer over Exorbitans

L.Th. Lehmann debuteerde op negentienjarige leeftijd als dichter. Menno ter Braak en Simon Vestdijk waren laaiend enthousiast. Lehmann was werkzaam als copywriter, vertaler, promoveerde op vijfenzeventigjarige leeftijd in de scheepsarcheologie en draaide jarenlang muziek voor de VPRO-radio. Hij schreef over architectuur en literatuur, over zeegeschiedenis, steden, mythen, de liefde, de tango, reisde de hele wereld en rond en stal dikwijls de show met zijn charmante optredens. Laden ledigen is een bonte verzameling van tekeningen, radiopraatjes, partituren, essays, recensies, toneel en vertalingen. Uit de periode 1966-1996, de jaren waarin er geen enkele bundel van hem verscheen, wordt een groot aantal gedichten voor het eerst gepubliceerd. Met Laden ledigen wordt een rijk en immer vitaal leven gevierd.  

Een geweldig cadeau voor de feestdagen: de tweede bundel van Tim Hofman!

'Je ziet aan alles dat hij plezier heeft in taal, en in het spelen met taal.' NRC Handelsblad

Er was gelukkig nog genoeg om over te schrijven na zijn eerste bundel Gedichten van de broer van Roos. Tims nieuwe bundel Grappig jammer staat vol met werk over leven en dood, (mislukte) relaties, seks, religie en de maatschappij: thema’s die ook in zijn generatie de hoofdrol spelen. Zijn schrijfstijl is luchtig, maar schuwt niet om je mee de diepte in te trekken. Een boek met grappen, innemende persoonlijke anekdotes en taaltechnische vernuftigheden.

De pers over  Gedichten van de broer van Roos

‘De variatie in zijn gedichten zou wel eens de reden kunnen zijn waarom Hofmans bundel vooral jongeren aanspreekt.’ Trouw

‘Een mooi begin van de Poëzieweek.’ de Volkskrant

‘Een poëziebundel vol persoonlijke liefdesbeslommeringen, grappige observaties, maar ook duistere passages uit zijn verleden.’ Algemeen Dagblad

‘Tim bespreekt in gedichten de grote thema’s van het leven: anorexia, het bankwezen, depressies, relaties en (f)euthenasie. Dit doet hij met humor en rijm.’ Tzum

In een poging de tijd te grijpen, geven we hem namen. Maar de tijd luistert niet. Of luisteren wij niet? Marjolijn van Heemstra gaat in deze bundel op zoek naar wat ons steeds ontglipt. Het is moeilijk te bevatten dat dit bestaan, de volledige weg van schreeuw tot zucht, zal worden samengevat in een kleine streep van geboorte- naar sterftejaar. Een godgans leven uitgedrukt in de smalste horizon van is naar is geweest, eenzame kras tussen bron en zee. 'Een wonderschone, uiterst gevarieerde bundel die om onmiddellijke herlezing vraagt.' - Lieke Marsman 'De beelden in woorden en zinnen zijn zo rijk, eigen, vol zoekdrift, aards en hemels.' - Wende Snijders Marjolijn van Heemstra (1981) is theatermaker, dichter en schrijver. Haar laatste roman En we noemen hem is bekroond met de BNG Bank Literatuurprijs en heeft op de shortlist gestaan van de Libris Literatuur Prijs. Reistijd, bedtijd, ijstijd is haar eerste dichtbundel bij Das Mag.

Winnaar Grote Poëzieprijs 2021 'Bombastisch, gedurfd, lyrisch en episch'

Een kalligrafist vertelt het mysterieuze verhaal van het meisje Elpis, dat op een nacht wordt onteerd door Allesman/Nietsman. Haar lichaam zinkt naar de bodem van de wetering, haar geest stijgt ten hemel. In een magistrale woordenstroom doet de kalligrafist een poging Elpis tot leven te wekken. Ook de vissen en mannen met 'werphengelhoofden' steken een handje toe in dit epos, waarin echo's uit de Vlaamse volkslegende van de Fiere Margriet doorklinken.

From the author of The Arsonists’ City and The Twenty-Ninth Year, a new collection of poetry that traces the fragmentation of memory, archive, and family–past, present, future–in the face of displacement and war.

A diaspora of memories runs through this poetry collection—a multiplicity of voices, bodies, and houses hold archival material for one another, tracing paths between Brooklyn, Beirut, and Jerusalem. Boundaries and borders blur between space and time and poetic form—small banal moments of daily life live within geopolitical brutalities and, vice versa, the desire for stability lives in familiarity with displacement.

These poems take stock of who and what can displace you from home and from your own body—and, conversely, the kind of resilience, tenacity, and love that can bring you back into yourself and into the context of past and future generations. Hala Alyan asks, What stops you from transforming into someone or something else? When you have lived a life in flux, how do you find rest?